Iraanse man moet na echtscheiding bruidsgave aan vrouw betalen
Een Iraans stel gaat uit elkaar. De vrouw eist na de echtscheiding betaling van 500 gouden munten, de zogeheten ‘bruidsgave’ die zij en haar man in hun huwelijksakte hadden afgesproken. Het gerechtshof Amsterdam oordeelt dat de man de geëiste munten óf een equivalent daarvan in euro’s aan de vrouw moet betalen.
Een Iraanse man en vrouw trouwen in Iran. In hun huwelijksakte leggen zij vast dat de man 500 gouden munten aan de vrouw geeft op het moment dat zij daarom vraagt. Ze verhuizen naar Nederland, waar ze uiteindelijk uit elkaar gaan. De vrouw eist dan dat de man de munten of een equivalent daarvan in euro’s (ongeveer € 243.000) betaalt. De rechtbank Amsterdam stelt haar in het gelijk. In hoger beroep vraagt de man om een oordeel van het gerechtshof Amsterdam.
Lees hieronder verder
Vangnet
Het gerechtshof is het eens met het oordeel van de rechtbank. Op de eerste plaats omdat de bruidsgave als een financieel vangnet voor de vrouw dient. Naar Iraans recht krijgt de vrouw na echtscheiding geen partneralimentatie of deel van het vermogen. Dat de man ten tijde van het aangaan van het huwelijk student was en de afspraak in samenspraak met hun families tot stand is gekomen, vormen voor het hof geen redenen voor een ander oordeel. De man was bij het sluiten van de huwelijksakte op de hoogte van de bruidsgave. Van een verkeerde voorlichting door (een van) de families is verder ook niet gebleken.
Openbare orde
Volgens de man heeft de vrouw door te scheiden naar Iraans recht afstand gedaan van de bruidsgave. Het gerechtshof gaat ook hier niet in mee, omdat dit naar Nederlands recht in strijd is met de openbare orde. Als de vrouw door te scheiden afstand zou doen van de bruidsgave, zou dat betekenen dat zij door een financiële sanctie wordt belemmerd in haar vrijheid om van de man te kunnen scheiden.
Afspraak tussen echtgenoten
De man betoogt verder dat de bruidsgave op zichzelf in strijd is met de Nederlandse openbare orde, nu het in strijd is met de Nederlandse wet om een vrouw een bruidsgave te geven om met haar te kunnen trouwen. Naar het oordeel van het gerechtshof is dat niet het geval. De bruidsgave is een afspraak tussen echtgenoten die leidt tot een vordering van de vrouw op de man. Dit is niet in strijd met de Nederlandse openbare orde.
Toestemming
De man brengt nog naar voren dat de vrouw volgens Iraans recht toestemming nodig heeft om te scheiden, en dat hij die toestemming kan geven in ruil voor een compensatie. Die zou volgens hem in dit geval bestaan uit de toezegging van de vrouw dat zij afstand doet van de bruidsgave. Ook hierin gaat het gerechtshof niet mee. In de huwelijksakte staan geen voorwaarden met betrekking tot de verschuldigdheid van de bruidsgave. De vrouw kan deze vorderen wanneer zij dat wil. Een verplichting om afstand te doen van de bruidsgave om te kunnen scheiden van de man zou in strijd zijn met het in Nederland fundamentele recht van echtgenoten om van elkaar te kunnen scheiden, en wordt dan ook afgewezen. Ook het hof komt tot de conclusie dat de man de bruidsgave moet voldoen.
Bron: Gerechtshof Amsterdam | jurisprudentie | ECLI:NL:GHAMS:2025:559 200.339.957 | 03-03-2025
Wilt u meer informatie over personen- en familierecht of heeft u een vraag over het onderwerp van dit artikel, neemt u dan contact op met Annemarie Braun. Ook kunt u ons contactformulier invullen, dan nemen wij zo spoedig mogelijk contact met u op.
